20. "Śniadanie do łóżka, panno White"

- Gdzie my jesteśmy? – zapytałam, kiedy jechaliśmy przez jakieś bagna w lesie. Było już ciemno, a dokładniej była już noc. Księżyc był zasłonięty przez chmury, a drzewa wydawały się być większe niż zazwyczaj. Przeszły mnie dreszcze. Rzeczywiście tutaj nikt nie mógł nas znaleźć. Orientację można było stracić już po kilku krokach.

- Za dziesięć minut będziemy na miejscu.

- Jeszcze dziesięć minut drogi przez to odludzie?

- Tam, gdzie jedziemy to odludzie. Będziemy skazani tylko na siebie.

- A co z jedzeniem, czy jakimkolwiek kontaktem?

- Jedzenia powinno nam wystarczyć, a kontaktować będę mógł się tylko za pomocą specjalnych urządzeń – aha. Będzie ciekawie coś mi się wydaje.

- Jesteśmy – oznajmił. Otworzyłam drzwi i wysiadłam. Przede mną stał jakiś dom, ale ponieważ nie było żadnego oświetlenia, niczego dokładnie nie widziałam. Po chwili znalazłam się na plecach Chris’a. Pisnęłam.

- Co ty wyprawiasz?!

- Przenoszę cię przez próg domu – wyczułam jak się uśmiecha.

- Zwariowałeś?

- Nie. Tu jest takie błoto, że będziesz cała brudna.

- Ach. To dzięki – powiedziałam nieco zawstydzona, kiedy postawił mnie na podłodze.

- To jest nasz tymczasowy dom. Rozgość się – a mam inne wyjście? – Ja przyniosę bagaże – zdjęłam buty i weszłam w głąb budynku. Ogółem cały dom był prosty i nie było w nim żadnych większych kontrastów. Pomijając zimne kolory, w których czułam się źle, był zwyczajny. Normalny dom dla rodziny. Może troszeczkę przypominał domek letniskowy, ale nie wiem dlaczego.

- Podoba ci się? – usłyszałam zza pleców.

- Tak, jest… normalny. W porządku.

- To dobrze – uśmiechnął się.

- Czyli to tu będę bezpieczna?

- Na razie tak – oby – Cholera! – warknął.

- Co się stało? – przestraszył mnie.

- Zapomniałem zdjąć butów – spojrzałam na podłogę. Mnóstwo śladów z ziemi wymieszanej z wodą. Zachichotałam.

- Brawo.

- Jutro to posprzątam – westchnął.

- Dzisiaj. I ja to zrobię, tylko daj mi jakieś środki czystości.

- Nie jesteś zmęczona?

- Owszem jestem, ale ktoś musi to posprzątać.

- Ja mogę.

- Ja też, więc się tym zajmę.

- Niech ci będzie. To ja zrobię coś do jedzenia.

- Nie jestem głodna. Posprzątam to i pójdę spać.

- Nic dzisiaj nie jadłaś oprócz tych frytek ze stacji benzynowej.

- Daj mi spokój. Jutro coś zjem.

- Obiecujesz?

- Mhm.

***

- Śniadanie do łóżka, panno White – usłyszałam głos Chris’a, kiedy przewracałam się na drugi bok.

- Mhm – mruknęłam niezrozumiale pod nosem.

- Jest już godzina 11:15, księżniczko. Mogłabyś łaskawie podnieść ten swój seksowny tyłek i go czymś zakryć, bo strasznie mnie kusi – poderwałam się do pozycji siedzącej i zakryłam się dokładnie pościelą. O Boże. Muszę znaleźć jakąś nową piżamę. Moja zaspana twarz była cała czerwona.

- Od razu lepiej – widziałam, że próbował nie wybuchnąć śmiechem – Ślicznie wyglądasz, jak się rumienisz.

- O której wstałeś? – zapytałam zmieniając temat.

- O szóstej.

- Tak wcześnie? – podał mi tacę z jedzeniem.

- Musiałem pojechać na zakupy, bo jednak oprócz chipsów i wody nic nie było – beze mnie? Zostawił mnie, jak spałam? A to drań.

- Mogłeś poczekać na mnie.

- Nie chciałem cię budzić  - czy bałeś się, że będę znała drogę do ucieczki?

- Możesz się przyłączyć – przesunęłam się na koniec łóżka. Uśmiechnął się ciepło, a ja mało co się nie roztopiłam. Cholera.

- Nie uciekaj – co?

- Nie uciekam.

- To chodź bliżej, tyle miejsca mi wystarczy – o to mu chodzi.

- Smacznego – uciekłam od rozkazu. No może niekoniecznie, bo po chwili zostałam przyciągnięta do jego osoby. Czułam się nieswojo. Wzięłam do ręki szklankę soku i upiłam łyk.

- Nie wstydź się – szepnął mi do ucha i objął mnie w pasie. Zakrztusiłam się. Co on wyprawia?!

- Najadłam się już. Dziękuję, było pyszne – blado się uśmiechnęłam i wyskoczyłam z łóżka. Co się dzieje?! I z nim i ze mną?! Weszłam do łazienki i zamknęłam drzwi na klucz. Oparłam się o umywalkę i spojrzałam w lustro. Wzięłam głęboki wdech. Zależy mu. Naprawdę mu zależy. Mimo wszystko mu zależy. Ale co ze mną? Cholera jasna. Wypuściłam powietrze. Przygotowałam sobie kąpiel. Nalałam trzy czwarte wanny gorącej wody i wylałam pół opakowania waniliowego płynu do kąpieli, który stał w jednej z szafek. Ubranie bez problemu się ze mnie zsunęło. Gdzieniegdzie było widać wystające kości. Jejku, ale schudłam. Zanurzyłam ciało w cieczy i próbowałam się odprężyć.

*Chris*

Siedziała w tej łazience jakieś wieki. Co ona tam robi?! A może za bardzo naciskałem i się speszyła? Na pewno się speszyła, ale przecież nie zrobiłem nic nagłego. Spojrzałem na zegarek. 12:37. Rozumiem to i tamto. Kobiety potrzebują więcej czasu i tak dalej, ale godzina to już przesada!

Zapukałem do drzwi. Żadnej reakcji. Pewnie nie słyszy. Powtórzyłem czynność głośniej. Nic.

- Holly? – szarpnąłem za klamkę. Zamknięte, no a jakby inaczej. Waliłem i krzyczałem jeszcze przez chwilę. To nic nie da. Uciekła? Skoczyła z piętra? Niemożliwe. Kurwa.

_________________________________

Miałam problem z tym rozdziałem, bo

moja niewdzięczna współpisarka (wena)

wyjechała. 

No ale jest.

Potrzymam Was trochę w niepewności.

xoxo