29. "Pytałaś mnie jak było bez ciebie"

Stałam tam jeszcze przez chwilę jak słup soli. Co ja mam zrobić? Co ja mam zrobić? Co ja mam zrobić? Właściwie to miałam ochotę się rozpłakać jak mała dziewczynka i powiedzieć wszystko na jednym wdechu, licząc, że przez łzy jak grochy będę mieć mniejszą karę. Ale w tym wypadku nic by nie dało.

- Wróciłam – powiedziałam, próbując zamaskować swój humor.

- To dobrze. Zaczynałem się martwić. Długo ci się zeszło. Gdzie byłaś?

- Tu i tam. Właściwie to nigdzie.

- Mhm. Tak się właśnie zastanawiałem, może poszlibyśmy do lekarza? – mało co nie dostałam zawału, kiedy to usłyszałam.

- Po co? – zapytałam piskliwie.

- Sprawdzić, czy na pewno jest wszystko w porządku z twoim zdrowiem – o nie, nie jest.

- Szczerze mówiąc to już byłam.

- Tak? – był zaskoczony.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś? – uwierz, nie chcesz wiedzieć.

- Ponieważ nic mi nie jest. To było zwyczajne zatrucie pokarmowe, może jeszcze potrwać kilka dni – albo tygodni. Na tę myśl przeszły mnie dreszcze. Tak to będzie teraz wyglądać? Wieczne kłamstwa? – Lekarz powiedział, że to typowe.

- Typowe dla kogo? – podniósł jedną brew. Dla baby w ciąży, która niedługo będzie gruba jak beczka, a ty jak się dowiesz, co najlepszego z nią narobiłeś to ją zostawisz. I tyle cię będę widzieć. Wzruszyłam ramionami.

- Po prostu typowe.

- Okey. Skończyłem już wszystko, co musiałem zrobić – wymusiłam uśmiech.

- Nareszcie.

- Stęskniłaś się? – o tak. Kiwnęłam głową. Do kącików oczu zaczęły mi napływać łzy.

- Hej, co się stało? – zacisnęłam usta w wąską linię. Nie, nie mogę.

- Po prostu chcę się do ciebie przytulić – objęłam go w talii i oparłam czoło o klatkę piersiową. Podniósł mnie i położył na łóżku. Krople słonego płynu zaczęły mi spływać strumieniami. Na szczęście o nic nie pytał i nic nie mówił. Próbował mnie jedynie uspokajać, głaszcząc czule kciukiem mój mokry policzek i od czasu do czasu muskając suche usta.

- Pytałaś mnie jak było bez ciebie – szepnął, kiedy powoli odchodziłam w sen. – Z każdym dniem, im dalej się od ciebie oddalałem tym bardziej chciałem do ciebie wrócić. Czułem czasami taką pustkę, że zaczynałem siebie nienawidzić za to co zrobiłem. Chociaż wiedziałem, że w ten sposób najlepiej cię ochronię. Najgorszy był chyba jednak strach, czy kiedykolwiek jeszcze zobaczę twój uśmiech, skierowany tylko do mnie. Bałem się, że sobie coś zrobisz, coś głupiego. Zastanawiałem się, czy do końca się wyleczyłaś. Zastanawiałem się, czy kogoś poznałaś. Zastanawiałem się, czy jeszcze mnie pamiętasz. Potem przechodziłem szkolenia. Bywało tak, że załamywałem się całkowicie. Nie raz wracałem pijany. Pewnego razu wsiadłem za kierownicę po pięciu butelkach. O mały włos nie wypadłem z mostu. Po tym wiedziałem, że muszę do ciebie wrócić i cię odzyskać. Po kilku dniach byłem już z tobą, chociaż łatwo nie było, co? – zanurzył twarz w moich włosach, kończąc opowieść.

- Nigdy cię nie zostawię – mruknęłam. Mam nadzieję, że ty mnie też nie. Ale co z dzieckiem? Jak na nie zareagujesz? Tego się boję. Boję się, że pomimo tego jaki jesteś twardy, zostawisz mnie. A to ostatnie czego bym chciała. Nie potrafię wybrać między tobą, a fasolką… Dlatego będę to ukrywać dopóki tego nie zauważysz. Do cholery, chcę być z tobą do końca życia.

Zasnęłam.

***

Otworzyłam oczy. Moje spojrzenie wylądowało na zegarku. Druga dwadzieścia pięć. W pokoju panował półmrok. Podniosłam się i oparłam ciężar ciała na łokciach. Chris siedział naprzeciwko mnie i wpatrywał się we mnie zaniepokojonym wzrokiem.

- Co się stało? – zapytałam.

- Ty mi powiedz.

- Wszystko jest pod kontrolą.

- Miałaś jakieś koszmary. Co się dzieje?

- Nic, czym trzeba by się martwić – akurat – To był tylko zły sen, którego nawet nie pamiętam.

- Wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko i bez względu na wszystko? – przełknęłam cicho ślinę.

- Wiem – szepnęłam. Objął mnie i zaczął kołysać nas w przód i w tył, w przód i w tył.

- Niedługo to wszystko już się skończy – a zacznie co innego. Nie bądź tak optymistycznie nastawiony.

- Mam nadzieję. Idziemy coś zjeść?

- O tej porze? – cholera.

- A czemu nie? – uśmiechnął się.

- Na co masz ochotę?

- Cokolwiek, byle by było dobre.

- I żebyś dobrze się po tym czuła.

- Fakt – spojrzałam na swój brzuch. Czyli teraz dojdę do perfekcji w kłamaniu. A wszystko przez ciebie, mały. Westchnęłam. Nie martw się jakoś może przeżyjemy. O matko. Zaczynam świrować. Włącza mi się tryb mamuśki? Niczego dobrego to nie wróży. 

______________________________

No dobra ....

Myślałam, że wyszedł dłuższy.

W następnym rozdziale wkraczam do akcji xd

A ta głupia wena niech się wypcha !

buziaki xoxo